Hee lieve volgers en lieve zussen,

Hoe gaat het met jullie? Wat een gekke tijd leven we in, he?! Ik merk dat ik het zelf echt bizar vind hoe snel dit is gegaan. Terwijl de lente in volle gang is en het zonnetje lekker schijnt zijn er heel veel mensen ziek of maken mensen zich zorgen over iemand die ziek is of iemand die eenzaam is. Voor ons gebeurt dit op het moment vooral op afstand. Het coronavirus zien wij als gezin niet van dichtbij en we hebben geen eenzame mensen in onze familie en vriendenkring. Toch leef ik mee met alle naasten van slachtoffers en met de mensen in landen waar niet zoveel rijkdom en zorg is zoals hier. Naast alle heftigheid en verdriet wat bij deze situatie hoort zie ik ook veel mooie dingen. Ineens ben je als gezin aan elkaar overgeleverd en is het wereldje heel klein. Geen afspraken meer, alleen maar elkaar. Het heeft iets puurs, iets bijzonders! We komen eigenlijk niets tekort. We mogen naar buiten (op afstand van anderen), we kunnen (video)bellen met de mensen die ons lief zijn en met collega’s, we hebben genoeg te eten en te drinken en we hebben elkaar. Ik ben heel blij dat ik met mijn eigen man en kinderen kan knuffelen en veel bij ze kan zijn. Dat is intensief, maar ook wel heel bijzonder en een voorrecht. In dit artikel neem ik jullie mee in de eerste twee weken thuis met z’n vijven. Over elke dag schrijf ik een kort stukje en de leukste foto’s plaats ik in het artikel bij de goede dag. Vandaag plaats ik deel één en donderdag deel twee. Stay tuned dus!