Lieve Marielle, Elize en al onze lieve volgers,
Het valt mij de laatste tijd op dat ik niet altijd meer eerlijk durf te vertellen hoe ik me echt voel en wat er in me omgaat. Ik weet bijna wel zeker dat niet alleen ik daar last van heb, maar veel anderen ook. Want wat als iemand vindt dat je zeurt of klaagt of als iemand je niet serieus neemt. Hoe fijn zou het zijn als we van hart tot hart met elkaar kunnen praten, zonder een masker op te zetten. In dit artikel gaat mijn masker dus even af en wil ik graag wat vertellen over de zwaarste periode in mijn leven. Dit was tegelijk de periode waarin ik als persoon enorme groei heb doorgemaakt.
In dit artikel wil ik mijn verhaal delen en naar aanleiding van dit verhaal wil ik meer artikelen delen met levenslessen die ik heb geleerd en tips voor moeders die niet op die ‘roze wolk’ zitten. Misschien zet het je wel aan het denken of vind je er (h)erkenning in.
De eerste weken met Ezra
Ruim 4 jaar geleden werd mijn middelste kindje geboren. Een zoon. Hij kwam luid huilend ter wereld en is daar de eerste 12 weken ook niet mee opgehouden. Hij huilde werkelijk de hele dag (en een groot deel van de nacht) en ik wist niet wat me overkwam. Ik trok het al snel niet meer en mijn man Remco ook niet. Ik huilde veel en was verdrietig en Remco was vooral boos over de hele situatie. Een paar mensen om ons heen zagen onze worsteling, maar veel ook niet. Dat ligt niet aan hen. We durfden het ook niet zo goed met iedereen te delen. Ook waren er maar weinig mensen die echt bij ons binnen kwamen en de situatie zagen. Zodra vrienden en familie bij ons op bezoek waren geweest, snapten ze het en wilden ze graag helpen.
Waarom vonden wij het zo moeilijk om dit te delen? Ik denk om het feit dat je blij hoort te zijn als je een kindje gekregen hebt (toch?). We sliepen hele korte nachten en overdag was het bikkelhard werken met een huilende baby in de draagdoek en een peuter van ruim 2 jaar die ook graag aandacht wil en een hoop energie heeft. Ik gaf borstvoeding en na elke voeding kreeg Ezra last van zijn maagje en krijste hij weer de longen uit zijn lijfje. Door de onrust, het slechte slapen en het moeizame drinken viel Ezra enorm af en de zorgen werden alleen maar groter. Hij moest toch groeien op mijn voeding. Mijn lijf had voor mijn gevoel gefaald. Het gaat door merg en been als je kindje pijn lijdt. Een paar weken na de geboorte had ik zelf uitgedokterd dat het verborgen reflux moest zijn, maar voordat je dan eindelijk bij de kinderarts zit en de juiste medicatie hebt…tja toen was Ezra al 12 weken oud en veel pijn en verdriet verder. Door het gigantische slaaptekort en het vele gehuil en het voor mijn gevoel tekortschieten naar Julia, Remco en mezelf rolde ik vrij gemakkelijk in een postnatale depressie.
Vanaf 3 maanden na de geboorte:
Na 12 weken ging het met Ezra, onder invloed van de medicijnen en goed werk van een osteopaat, een stukje beter. Maar het bleef een zorgenkindje met een zwak maagje dat veel huilde. Ook was hij eigenlijk altijd ziek en verkouden, waardoor hij ons en zichzelf in de nachten veel wakker hield en veel wilde drinken. Overdag sliep hij wel, maar dat waren hele korte slaapjes. Vaste voeding wilde hij niet. Ik bleef dus borstvoeding geven, zodat hij toch wat binnenkreeg en kon groeien. Ik wilde perse werken (ook om er even uit te zijn). Mijn sociale leven stond wel op een heel laag pitje en mijn vrijwilligerswerk voor de kerk stond bijna stil en zegde ik af als het niet ging. Mijn lijf gaf gekke signalen. Mijn haar viel bovenmatig uit en die haaruitval hield heel lang aan. Mijn haar was een droog bosje stro geworden. Mijn hele lijf deed pijn, mijn gezichtshuid schilferde heel erg en ik had veel last van onzuiverheden en rode plekken op mijn huid.
Toen ging het echt niet meer:
Pas na 1,5 jaar was de pap bij mij echt op. Ik ging hulp zoeken en kwam bij een psychosomatisch therapeut terecht. Een paar maanden daarna redde ik het echt niet meer en stortte ik in op mijn werk en kwam ik overspannen thuis te zitten. Lange tijd durfden we eigenlijk weinig te veranderen in de manier waarop we met Ezra omgingen, omdat we het niet nog erger wilden maken dan het al was. Daarom bleven we veel in dingen hangen. Toen ik thuis kwam te zitten kwam bij mij wel het besef dat er echt iets moest veranderen. Ezra had mij nodig als moeder en ik moest staande blijven.
Niet lang daarna hakte ik de knoop door en ik stopte met borstvoeding geven. Tegelijk probeerden we Ezra te leren om door te slapen. Dit lukte gelukkig al vrij snel en sindsdien ging het stukken beter thuis. Ik had echt nog wel een weg te gaan. Ik heb een paar maanden thuis gezeten en ben toen weer (rustig aan) aan het werk gegaan. Ook ben ik naar een psycholoog gegaan om de eerste maanden met baby Ezra een plekje te geven en het trauma dat er zat te verwerken. De psycholoog diagnosticeerde een postnatale depressie en overspannenheid. De depressie was al op zijn retour, maar zat ik nog middenin de overspannenheid . Toen Ezra 2,5 jaar was, was ik klaar bij de psycholoog en was ik uit het dal geklommen. Het ging weer goed met me gelukkig!
Dit is dus een stukje van mijn leven en een deel van mij. In deze periode heb ik heel veel geleerd over mezelf en ben ik mezelf gaan waarderen zoals ik ben. Dat deed ik voor die tijd niet. Ik ben wel door een diep dal gegaan. Zo diep zelfs dat ik niet voor me kon zien dat het ooit weer beter met me zou gaan. In deze periode zijn er mensen geweest die het niet begrepen of niet serieus namen. Dat heeft me erg veel pijn gedaan en zorgde ook dat ik mensen minder snel in vertrouwen nam. Ik leerde dat ik eerlijk kon zijn tegen de mensen die me steunden en vooruit hielpen. Zo was er mijn overbuurvrouw (waar ik eerder niet echt contact mee had) die Ezra heel veel hoorde huilen en voor de deur stond met een pacco (inbakerdoek voor baby’s) en om te vragen of ze even met hem kon gaan wandelen, zodat ik even rust had. Zo bijzonder! Zo was er ook een vriendin die Ezra urenlang huilend op haar arm droeg en liedjes voor hem zong (ze kan prachtig zingen), zodat ik er even uit kon. Mijn familie steunde ons en paste regelmatig op één of op allebei de kinderen. Een andere vriendin steunde me heel erg doordat ik mijn verhaal met haar kon delen en zij bemoedigde mij via What’sApp. En er was een vriendin die ook juf is en aanbood een toets verkeer na te kijken toen ik overspannen was. Ze nam hem dezelfde dag nagekeken en wel weer mee.
Waarom dit artikel?
Nu hoef je geen postnatale depressie te hebben of een huilbaby om door een zware fase in je leven te gaan. Bijna iedereen komt zichzelf een keer tegen in zijn of haar leven, denk ik. Probeer in deze fase lief te zijn voor jezelf, je masker af te zetten bij mensen die je vertrouwt, vraag mensen om je heen om je te helpen, zoek professionele hulp als je er zelf niet uitkomt of als het niet snel beter met je gaat en blijf hoop houden dat het vanzelf stapje voor stapje beter zal gaan. En als het moment daar is dat het weer goed gaat met je, dan besef je pas hoeveel je geleerd hebt en hoeveel sterker je ervan bent geworden. Echt waar!
En andersom ook, misschien ken je iemand waarmee het niet goed gaat? Echt gezellig is het dan vaak niet om bij deze persoon te zijn. Maar hij of zij heeft jou wel nodig. Bedenk wat jij kan geven en vraag aan diegene. Wat heb je nodig? Wat helpt jou? Ik kan uit eigen ervaring spreken dat een depressie een eenzame tijd is en dat de mensen om je heen een groot verschil kunnen maken!
Heel veel liefs, Hanneke
Ps: Het is lastig om geschikte foto’s te kiezen bij dit artikel. Ik heb dus maar geput uit de foto’s van het eerste jaar van Ezra. En die zijn prachtig om terug te kijken. Gelukkig hadden we ook heel veel mooie momenten samen 🙂
Geplaats in categorie Personal met tags baby, depressie, grijze wolk, moeder, moeilijke start, overspannen, persoonlijke ontwikkeling, postnatale, reflux
Hi! Welkom op tussen3zussen.nl! Wij zijn de drie zussen Hanneke, Marielle en Elize. Wij zitten graag aan een kopje thee en kletsen dan met elkaar over een heleboel onderwerpen. Op onze site gaan wij die gesprekken met jullie delen. Hier kan je dus alles vinden wat wij tussen drie zussen bespreken.
Heel stoer dat je dit verhaal hier deelt! Ik denk dat het heel goed is dat je hier eerlijk over bent, want dit hoeft geen taboe te zijn. Je schrijft er ook heel mooi en beschouwend over, je merkt dat je heel goed hebt geleerd wat het met je gedaan heeft.
Hoi Johanneke,
Dank je wel voor je lieve reactie. Ik heb het gelukkig allemaal een plekje kunnen geven en ben nu ontzettend gelukkig met mijn gezin. Wel blijft het natuurlijk altijd verdrietig dat de babytijd van Ezra zo was en ik niet veel heb kunnen genieten van hem en hij ook niet van zijn start op deze wereld. Maar inderdaad, het hoort geen taboe te zijn. Ik had dit artikel al een hele tijd klaarstaan, maar om het echt te plaatsen, dat was toch wel heel spannend. Maar hoe meer verhalen er worden verteld en gedeeld, des te meer gaat het taboe verloren. Op deze manier kan ik dus mijn steentje bijdragen 🙂
Fijne dag vandaag, Hanneke
Hoi Hanneke
Wat hebben julllie als gezin het nodige mee gemaakt , toen jullie , Ezra kregen , ik heb diep respect , dat je dit verhaal wilt delen met ons , ik herken er helaas een hele hoop in , maar ook ik krabbel er wel weer boven op
Hoi Jannienke, ik deel het verhaal graag. Vooral om meer openheid te creëren. Het is mooi als we elkaar kunnen helpen als het niet goed met je gaat. En inderdaad jij gaat er ook komen! Blijf die hoop houden 🙂 Veel liefs, Hanneke
Lieve Hanneke, wat bijzonder dat je dit deelt! Deze kwetsbaarheid, masker af, zouden meer mensen mogen doen. En jij doet het! Dank je wel daarvoor. Je bent een TOPPER! Liefs, Jolanda
Wat lief, Jolanda! Dank je wel. Jij bent ook een TOPPER! Liefs, Hanneke
Prachtig, warm geschreven verhaal!
Dank je wel, Nienke. Dat vind ik heel fijn om te horen! Groetjes, Hanneke