Lieve volgers en lieve zusjes,
Een paar weken terug schreef ik een openhartig verhaal over mijn postnatale depressie. Ik moet eerlijk toegeven dat ik erg lang gewacht heb met het plaatsen van het artikel. Ik vond het zo spannend. De dag dat het artikel daadwerkelijk online ging voelde ik veel spanning in mijn lijf en heb ik bij het eerste lieve appje van een vriendin op de vroege ochtend een traantje weggepinkt. Het is niet niks om je zo kwetsbaar op te stellen voor een groot publiek. Maar wat een lieve reacties kreeg ik naar aanleiding van dit bericht. Wat bijzonder! Wat ik het allerfijnst vond was dat er een aantal moeders waren die herkenning vonden in mijn verhaal en zich daardoor gesterkt voelden. En dat was precies de reden om het artikel te plaatsen. Maar mijn verhaal eindigt daar natuurlijk niet. Sterker nog: wij hebben een gewaagde en spannende keuze gemaakt om na mijn postnatale depressie en zware tijd toch nog voor een derde kindje te gaan. Je zal je misschien afvragen: hoe dan en waarom? Nou, dat zal ik proberen uit te leggen…
Vanaf het moment dat Remco en ik samen waren fantaseerden we over hoe ons gezin er later uit zou komen te zien. Natuurlijk heb je daar geen invloed op, want kinderen worden je gegeven. Maar wij hadden in ons hoofd 2 of 3 kinderen. Toen kwam Julia. Ik vond het moederschap het zwaarste, maar ook meest prachtige wat een mens kan overkomen. Het was zoeken, genieten, bikkelen en onvoorwaardelijk liefhebben. Na Julia had ik eigenlijk al zoiets van: ik wil er graag drie. Dat lijkt me heel mooi en dat voelt goed. En toen kwam Ezra. Na Ezra wist ik het ineens niet meer zo. Misschien is het ook goed zo, met alleen Julia en Ezra. Want zwanger zijn, moeder worden, gebroken nachten, 3 kids en misschien weer een huilbaby, dat kan ik echt niet aan. Maar al de babykleertjes van Julia en Ezra bewaarde ik achter het schot, want eigenlijk voelde het toch nog niet zo compleet. Ik bleef over dit onderwerp nadenken en het maakte mij erg onrustig. Mijn verstand zei: ‘het is goed z0’. Mijn gevoel zei: ‘ga er nog een keer voor en ga je wens achterna’. Dit was een lastig innerlijk gevecht.
Toen Ezra 2 jaar was kon ik terecht bij een psycholoog. Ik merkte namelijk dat ik nog steeds niet over de begintijd met hem kon praten zonder te gaan huilen. Het lukte mij niet om op eigen houtje alles te verwerken. Ik had hulp hierbij nodig. Bij de psycholoog heb ik verschillende EMDR sessies gehad (misschien ook nog wel iets om eens een artikel aan te wijden). Dit heeft mij enorm geholpen en in een soort stroomversnelling ging het al snel beter met mij en werkte ik hard aan mezelf. Één van de dingen die ik aangaf bij de psycholoog was dat ik twijfelde of ik wel of geen derde kindje wilde. Zij vroeg mij (en dat vond ik een heel bijzondere vraag): ‘Voelt het voor jou compleet? Als je aan tafel zit, mis je dan nog een kindje?’ Ik antwoordde in een impuls: ‘Nee, het voelt goed zo’. Later dacht ik verder na over die vraag en toen we aan de eettafel zaten miste ik echt een kindje aan de kop van de tafel in de kinderstoel. Ik zag het voor me. Dit klinkt misschien wat zweverig, maar ik ervaarde dat toen echt zo. Op dat moment was mijn lijf en mijn hoofd absoluut nog niet op het punt om hier iets mee te doen en mijn eierstokken lagen er ook maar wat stilletjes bij.
In het voorjaar van 2017 begon het bij mij ineens te kriebelen. Één van mijn beste vriendinnen had net een babytje gekregen en ik zag hem regelmatig. Ik merkte dat ik begon te verlangen naar nog een kindje van ons. Dit heb ik vrij snel met Remco gedeeld. Dat was een lastig gesprek omdat ik wist dat Remco niet openstond voor een derde kindje. Hij wilde niet nog een keer zo’n intens heftige tijd meemaken. Na ons gesprek begon Remco er niet meer over en ben ik er na een week ofzo weer over begonnen. Zijn antwoord was verrassend. Hij zei: ‘Laten we ons niet door de angst laten leiden dat het weer zo’n zware tijd wordt. Laten we er gewoon voor gaan’. Die had ik niet aan zien komen! Een paar maanden later was ik zwanger van ons derde kindje. Tijdens de zwangerschap en vooral vlak voor de bevalling vond ik het enorm spannend. Zal dit kindje ook reflux hebben? Het niet weten wat je te wachten staat kan zo enorm aan je vreten.
Nu is dit derde kindje alweer ruim acht maanden oud. Sinds hij er is, heb ik rust gevonden. Samuel zit nu aan de kop van de tafel in zijn kinderstoel. Hij is een gezond en vrolijk mannetje en Julia en Ezra zijn dol op hem. Hij hoort er helemaal bij en nu is ons gezinnetje af en compleet. De cirkel is rond.
Herken je de twijfel? Hoe is dat bij jou gegaan? Welk plaatje had je van tevoren en hoe ziet het plaatje er nu uit? Voelt het voor jou als compleet? En als je (nog) geen kinderen hebt: heb je al een idee hoeveel kinderen jij zou willen als het je gegeven is? Of staat voor jou alles open?
Liefs, Hanneke
De foto’s bij dit artikel zijn foto’s die qua tijd gelijk lopen met wat ik beschrijf in het artikel.
Geplaats in categorie Kinderen, Personal met tags baby, compleet, kinderstoel, moeder, twijfel, wel of geen derde kind
Hi! Welkom op tussen3zussen.nl! Wij zijn de drie zussen Hanneke, Marielle en Elize. Wij zitten graag aan een kopje thee en kletsen dan met elkaar over een heleboel onderwerpen. Op onze site gaan wij die gesprekken met jullie delen. Hier kan je dus alles vinden wat wij tussen drie zussen bespreken.
Weer een heerlijk artikel ❤️
Dank je wel, Ruth!
goedenavond
wat een ontzettend , mooi verhaal , heb je beschreven , ik herken sommige dingen , wel , en soimmige niet , zo hebben wij er bewust niet voor gekozen om kinderen te willen , ik heb het daar regelmatig , moeilijk mee gehad , maar ik zie dat het zo goed is en daarom , geniet ik ontzetttend , als ik met kinderen om mag gaan , sorry voor het wat warrige verhaal
Hoi Jannienke, je verhaal is verre van warrig hoor 😉 Ik volg je helemaal. Ik vind het zo knap dat je er voor jezelf een positieve draai aan hebt kunnen geven en dat je zo geniet van het omgaan met kinderen. Je bent een topper! Liefs, Hanneke