Doelen stellen, een bucket list maken en altijd meer willen. Dit zijn dingen die je vaak tegenkomt. Iets wat heel fijn en leuk kan zijn, maar ook een gevaarlijk iets. Burn-outs komen vaak voor en mensen werken zich soms zo uit de naad dat het niet vol te houden is. Het leek ons goed om ook een tegengeluid te geven. Tuurlijk, wij werken ook veel, proberen ook alle ballen omhoog te houden, maar wij hebben ook wel eens een stapje terug gedaan. Wij delen vandaag alle drie een verhaal waarin wij een stapje terug deden. Hoe moeilijk dat soms ook kan zijn.
Hanneke: In een eerder artikel heb ik verteld over mijn postnatale depressie ruim vier jaar geleden. Voor die tijd was ik iemand die altijd alle ballen hoog wilde houden en hele hoge eisen stelde aan mezelf. Ik werkte veel, onderhield heel veel sociale contacten, deed veel vrijwilligerswerk voor de kerk en zo was er nog wel meer. Toen Ezra geboren werd en een huilbaby bleek te zijn kwam alles stil te staan. Ik zette al mijn extra bezigheden stop en deed even helemaal niets meer naast mijn gezin. Ik moest mijn grenzen aangeven. Iets wat ik eerder niet zo veel deed. In die periode ben ik veel vrienden kwijtgeraakt, maar leerde ik ook wie mijn échte vrienden waren. Dat waren de vrienden die zagen hoe pittig ik het had en me steunden. Toen de eerste pittige maanden met Ezra voorbij waren kon ik rustig kijken wat ik wel weer op wilde gaan pakken en wat nog niet lukte. Veel dingen heb ik toen laten vallen. Toen ik later in therapie ging leerde ik om naar mijn lijf te luisteren. Je lijf geeft namelijk heel duidelijk aan wanneer je een stapje terug moet nemen en ik leerde om aardiger en meelevender te zijn voor mezelf. Sindsdien houd ik lang niet alle ballen hoog. Dat is niet realistisch en niet te doen. Ik maak keuzes en probeer telkens te kijken hoe ik mezelf voel. Geeft iets me energie of kost het me energie. Het is helemaal niet erg als iets energie kost, want als je daarmee iemand kan helpen is dat helemaal niet erg. Maar het is wel belangrijk te overwegen of ik die energie op dat moment kan geven aan een ander. Een stapje terug doen was voor mij een openbaring en ik voel me sindsdien veel beter. Je kan alle ballen hoog houden als een ware jongleur en keihard werken, maar laat soms ook eens wat ballen -of zelfs alle ballen- liggen en relaxt!
Marielle: Een stapje terug doen is iets wat mij de laatste periode veel beziggehouden heeft. Net als mijn zussen (zou het in de familie zitten?) ben ik iemand die graag bezig is, met familie en vrienden wil zijn, werkt en vrijwilligerswerk doet. Met name het vrijwilligerswerk vroeg een lange tijd veel aandacht van mij. Een hele periode kon dat ook, omdat ik toen minder werkte en zelfs een periode werkloos ben geweest. Even wat extra’s doen voor het ‘goede doel’ was toen juist heel fijn. Maar ik merkte toen ik meer ging werken, het me veel energie kostte om al het andere op hetzelfde niveau te houden. En als je al dingen doet, dan zijn anderen het van je gewend, ben je het zelf van jezelf gewend om dat te doen en kan het best lastig zijn om dit veranderen. Voor mij geldt dat helemaal als het gaat om dingen doen voor een ander of wanneer ik bij activiteiten betrokken ben waar niet makkelijk een vervanger voor is te vinden. Maar ik heb wel geleerd om te kijken waar ik energie van krijg en wat mij voldoening geeft. Ik geloof er in dat je in het leven talenten krijgt die je mag inzetten voor anderen en voor God. Bijvoorbeeld als je mooi kan schilderen, dat je met dat talent mooie dingen kan maken om jezelf en anderen blij mee te maken. Maar ik geloof er dus niet in dat je moet volharden in een bepaalde taak of opdracht als dit eigenlijk niet (meer) bij je past. Dat je koste wat het kost moet blijven schilderen, terwijl je veel liever een balletje wilt trappen. Natuurlijk, soms moet je even doorzetten en soms moet je dingen doen die je niet leuk vindt of niet je talent is (zoals de afwas), maar het moet wel een balans zijn. Voor mij was die balans een tijd zoek en dat maakte dat ik ben ga nadenken over wat ik belangrijk vind, wat ik graag wil doen en of die dingen matchte met hoe mijn leven nu was. Voor een groot deel was dat wel zo, maar voor een aantal activiteiten die ik deed, merkte ik dat ik dat niet met de goede intenties meer deed. Voor mij was dat reden een stapje terug te doen. Was dat leuk? Nee. Reageerde anderen daar altijd fijn op? Ook niet. Maar na een tijdje komt dat ook wel weer goed. Ik ben nu heel blij dat ik een stap terug heb gedaan, want ik voel me nu stukken beter en dat maakt dat ik de dingen die ik wel doe met veel meer plezier en liefde kan doen!
Elize: Ik moet zeggen dat ik me heel erg herken in het inleidende stukje. Ik ben een bezig bijtje en wil van alles. Ik werk in loondienst, heb een eigen onderneming, blog voor tussen3zussen en doe ook vrijwilligerswerk. Allemaal superleuk, maar soms niet goed vol te houden. Zeker als je ook nog een leuke vrouw, zus en vriendin wilt zijn. In september heb ik dan ook een keuze gemaakt om minder te werken. Ik werkte toen 25 uur op een BSO en daarnaast nog één dag (gemiddeld 10 uur) als gastouder. Ik werkte bij een heel leuk gezin met vier kinderen. De ouders waren leuk, de kinderen waren leuk en eigenlijk was het gewoon goed. Wel merkte ik dat ik soms teveel werkte. Soms werkte ik extra op de BSO (invallen, vakanties, enz.) en werkte ik wel eens 40 uur in de week. Dat is niet mega-veel, maar wel als je thuis ook nog stapels werk hebt liggen. Toen mijn leidinggevende vroeg of ik een extra middag op de BSO wilde werken zag ik een kans om minder te werken. Ik heb toen een week gedacht of ik het wel zou doen, want mijn gastgezin was gewoon erg leuk. Toch heb ik het wel gedaan. Het maakte me wel verdrietig en ik vond het heel lastig om afscheid te nemen, maar ik heb toch een stapje terug gedaan en ben minder gaan werken. Nu heb ik elke woensdag “vrij”. Ik merk dat het rust geeft en meer overzicht. Ik mis mijn gastgezin wel, maar gelukkig zie ik ze op de BSO ook nog. Dit was voor mij een lastige keuze, maar een goede keuze voor mij en mijn toekomst.
Heb jij wel eens een stapje terug gedaan? Of zou dat moeten?
Liefs, Hanneke, Marielle en Elize
Geplaats in categorie Geen categorie, Personal met tags burn out, stapje terug doen. stapje terug, tijd voor jezelf
Hi! Welkom op tussen3zussen.nl! Wij zijn de drie zussen Hanneke, Marielle en Elize. Wij zitten graag aan een kopje thee en kletsen dan met elkaar over een heleboel onderwerpen. Op onze site gaan wij die gesprekken met jullie delen. Hier kan je dus alles vinden wat wij tussen drie zussen bespreken.
o ik herken me , zo goed in jullie verhalen , ik bedoel daarmee , te zeggen dat ik nu zelf zo situatie ondervind , ik vindt het echt enorm moelijk , om een stapje terug te doen , bij mij is het alles of niets
Wat fijn dat je herkenning vindt in onze verhalen, Jannienke! Een stapje terug doen is ook erg moeilijk. Maar soms is het wel de beste keus. Succes bij het maken van de keuzes die voor jou belangrijk zijn. Groetjes, Hanneke
Hoi, bedankt voor het delen! Leuk geschreven.
Bedankt:)