Er zijn alweer acht weken voorbij sinds de scholen dicht zijn. Die weken zijn naar mijn idee voorbij gevlogen en waren heel intens! Zo intens dat ik er graag bij jullie mijn hart over lucht. Ik merk namelijk dat nu de meivakantie er bijna op zit, mijn emoties hoog zitten. Het lijkt zowaar bijna het einde van een tijdperk voor mij. De intelligente lockdown is voorbij en nu belanden we in de zogenoemde exitfase. Een onzekere tijd, maar ook een tijd waarin weer veel op gaat starten. Nu de lockdownfase bijna ten einde is, blik ik terug en dat maakt me emotioneel. Vanochtend aan het ontbijt heb ik al wat traantjes gelaten en toen dacht ik, hier moet ik over schrijven. Ik ben benieuwd of jullie dit gevoel herkennen of dat je juist staat te popelen dat alles weer een beetje op gang komt.
Die eerste weken was het zoeken. Hoe gaan Remco en ik aan onze werkuurtjes komen? We hadden het beiden superdruk op het werk op dat moment. Maar we hadden ook zorg over: mogen onze kinderen naar de crisisopvang. Willen we dit eigenlijk wel? We besloten al gauw dat we het samen zouden oplossen door creatief te zijn met onze werkuren. In de eerste twee weken was er veel onrust bij de oudste twee kinderen. Hun normale ritme viel helemaal stil en de hele dag thuis zijn was echt even wennen. Ze raceten door het huis heen achter elkaar aan, konden hun energie maar moeilijk kwijt. Ook het opstarten van thuisonderwijs ging niet zonder slag of stoot. We moesten daar een ritme in vinden en regelmatig werkte de techniek niet mee of waren sites overbelast.
Na die eerste twee weken wenden de kinderen aan het ritme en vonden Remco en ik ook een goed en werkend ritme. Beiden kwamen we aardig aan onze werkuren. De kinderen kregen op vaste tijden thuisonderwijs en in het weekend was het heerlijk dat er even geen school was en meer tijd voor andere dingen. Bijna elke dag gingen we even naar buiten. Een flinke wandeling, een fietstocht, naar het parkje, naar speeltuintjes enz. Wat een geluk dat dit allemaal plaatsvindt in de lente en het weer over het algemeen geweldig goed is. De kinderen hebben gespeeld zoals ze nog nooit gespeeld hebben. We kregen een trampoline, waar ze uren op hebben doorgebracht. Ezra heeft dagen gespeeld met zijn lego en knex. Stiekem had ik altijd de overtuiging dat ik het leven van onze kinderen een beetje spannend moest maken, veel uitstapjes buiten de deur, dagjes uit, bezoekjes enz. Nu kom ik tot de ontdekking dat er heel weinig nodig is voor kinderen om zich te vermaken. Ze doen het prima thuis en ik voel me zo trots. Ook vind ik de lege agenda echt een bevrijding! Het geeft zo’n rust! We hebben de afgelopen weken heel wat klusjes op kunnen pakken die nog moesten gebeuren, maar waar we normaal echt geen tijd voor hadden. Tuurlijk zijn er mensen en uitstapjes die ik echt mis, maar het is heerlijk om niet zo van afspraak naar afspraak te moeten rennen en dat we veel meer tijd samen kunnen spenderen als gezin. Ik heb me nog nooit zo verbonden gevoeld als gezin. Het voelde echt als samen: samen komen we hier wel doorheen.
Natuurlijk is het zo dat niet alles koek en ei was. Met zijn vijven continu op elkaars lip zorgt soms ook voor irritaties, dat is onvermijdelijk. In die zin is het dus ook wel weer lekker dat de kinderen straks 50% weer naar school gaan. Ze zijn er even uit en in een andere omgeving. Ook merk ik dat ik moeite heb met mijn gedachten ordenen en op een rijtje zetten, doordat de kinderen alle drie aandacht vragen. Even een constructief gesprek voeren met Remco (mijn man) zit er bijna niet in. De oudste twee zijn redelijk zelfstandig, maar Samuel is nog jong en afhankelijk. En volop in de peuterpuberteit. ‘Nee’ is het standaard woord en als hij zijn zin niet krijgt gaat hij oneindig krijsen, de zogenaamde driftbuien.
Nu komen er weer weken aan waarin alles anders is. Ik ben best gevoelig voor veranderingen, maar tot nu toe heb ik me met de golven van dit virus laten meebewegen en ben ik eigenlijk heel rustig geweest. Soms even een offday, maar dan herpakte ik mezelf en ging het weer goed. Deze periode heeft mij echt geleerd om de controle uit handen te geven (aan God) en vertrouwen te hebben. En één dag tegelijk! Dat werkt het best. Zodra ik vooruit ga denken of ga piekeren probeer ik hiermee te stoppen en de dag te nemen zoals hij komt. Dit kon ik eerder niet zo goed, maar ik denk dat ik dat heb geleerd de afgelopen tijd. Ik ben verbaasd over mijn eigen veerkracht en de veerkracht van mijn gezin. Laat de periode die komen gaat maar komen. Ik hoop dat die periode net zo gegrift zal staan in mijn geheugen als de afgelopen periode. Dat het voor mij net zo bijzonder mag voelen. Dat ik mijn kinderen dichtbij mij houdt op de dagen dat ze bij me zijn en dat we lekker back to basics zullen blijven, net als de afgelopen weken. Het leven kan zo simpel zijn! Ik hoop dat we onze agenda beter zullen bewaken en soms ook een kruis durven te zetten als we de behoefte voelen aan rust en tijd met elkaar. Dan zijn die mooie levenslessen niet voor niks geweest, maar neem ik ze mee de rest van mijn leven.
Herken je je in mijn verhaal? Hoe zagen jouw weken eruit? Ik vind het super interessant om verhalen van anderen te lezen over hun afgelopen weken, dus laat vooral een reactie achter. Ben je blij dat er steeds meer mag? Of zou je liever nog even alles zo willen houden als het nu is?
Liefs, Hanneke
ps: Ook realiseer ik mij dat wij bevoorrecht zijn dat het virus heel ver weg van ons lijkt. Het is nog niet bij ons of in onze naaste omgeving gesignaleerd. Ik kan me voorstellen – als dat bij jou wel zo is – het veel zorgen en verdriet met zich meebrengt. Ook hebben Remco en ik allebei onze baan en we hoeven ons daar (tot nu toe) weinig zorgen over te maken. Dat is natuurlijk bij veel mensen ook anders en ook dat geeft weer zorgen.
Geplaats in categorie Geen categorie, Personal met tags corona, familie, gezin, herinneringen, lockdown, moeder, praten van hart tot hart
Hi! Welkom op tussen3zussen.nl! Wij zijn de drie zussen Hanneke, Marielle en Elize. Wij zitten graag aan een kopje thee en kletsen dan met elkaar over een heleboel onderwerpen. Op onze site gaan wij die gesprekken met jullie delen. Hier kan je dus alles vinden wat wij tussen drie zussen bespreken.
Geef een reactie