Lieve volgers en lieve zussen,
Een tijdje terug stuurde Marielle mij een aantal onderwerpen waarover ze wel een artikel van mij zou willen lezen. Één van de onderwerpen uit het lijstje was deze. Hoewel ik het heel spannend vind om hierover te schrijven en het een heel kwetsbaar stuk is van wie ik ben, vind ik het wel heel belangrijk om openheid te geven over dit onderwerp. De slogan: ‘Pesten maakt je van binnen kapot’, klinkt heel cliché, maar is in mijn beleving ontzettend waar. Ik zal jullie in dit artikel vertellen over mijn ervaring(en) met pesten en hoe het mij als mens heeft gevormd tot wie ik ben. Ik ben op de basisschool en op de middelbare school doelwit geweest van pesterijen en bedreigingen. Het begon (voor mijn gevoel) zo ongeveer in groep 4. Ik ben eigenlijk van jongs af aan al een redelijk verlegen meisje geweest en best wel onzeker en gevoelig. Dit maakte denk ik dat ik een makkelijk doelwit was voor pestkoppen. Wat ze zeiden raakte mij namelijk (zichtbaar) en ik gaf geen weerwoord en kwam niet voor mezelf op. Het pesten varieerde van buitensluiten, uitschelden, maar ook fysiek contact of hiermee dreigen. Dit gebeurde niet zo af en toe of korte tijd, maar dit gebeurde elke dag en duurde de rest van mijn basisschool jaren. Het waren altijd dezelfde kinderen die mij pestten, twee leiders en een aantal meelopers. Ik wist precies wie ik kon vertrouwen en wie niet. Voor de leiders was ik oprecht bang. De meelopers deden me daarentegen veel minder.
In de basisschooltijd zijn mijn ouders veel voor mij opgekomen, maar het mocht niet baten. Zij hebben meerdere malen bij school aangekaart wat er gebeurde, maar er werd niet genoeg gedaan om het pesten te stoppen. Ik heb het pesten natuurlijk als kind ervaren en nu ik er zelf op terugkijk denk ik dat het vooral stiekem gebeurde. Ik stapte nooit naar de leerkracht, omdat ik het idee had dat ze me niet zouden helpen, maar mijn ouders dus wel. Dit deden ze vooral op de momenten dat het pesten buiten proporties dreigde te worden. Zo gingen ze naar school toe toen één van de pestkoppen mijn vinger helemaal naar achteren had geduwd, waardoor ik een beurse en pijnlijke vinger had, en toen ik werd opgewacht na schooltijd. Ik denk dat het voor de leerkrachten erg ongrijpbaar was, gezien het feit dat het zo stiekem gebeurde. Maar dat is natuurlijk geen reden om helemaal niks te doen. Ik heb in die periode wel geleden onder het pesten, maar het in zekere zin ook maar toegelaten en het feit dat ik ook gewoon vriendinnetjes had en kinderen die wel normaal tegen mij deden maakte dat ik ook veel leuke momenten had op school. Wel kon ik op momenten en dagen heel verdrietig en ongelukkig zijn en het gevoel hebben dat de wereld zonder mij beter af was. Dat is natuurlijk best heftig. Ik ben me in die jaren veel lager gaan inschatten dan mijn eigen klasgenoten. Ik mocht er niet zijn.
Op de middelbare school maakt ik een nieuwe start. Alle pestkoppen en meelopers kwamen in andere klassen terecht. Sterker nog, ik kwam in mijn eentje in een nieuwe klas. Toch begon het pesten opnieuw. Een aantal van mijn nieuwe klasgenoten begonnen mij te pesten en vooral buiten te sluiten. Ik vond geen aansluiting in de groep en was altijd alleen tijdens de pauzes. Ik schaamde me dat ik geen vriendinnen had en sloot me regelmatig de hele pauze op in de WC, zodat niemand het zou zien. Na de tweede klas ging ik naar de HAVO en veranderde de groepssamenstelling weer. In HAVO 3 moest ik mijn plekje nog vinden, maar werd ik niet meer gepest. In HAVO 4 kwam ik in contact met een hele leuke groep vrienden. Een aantal uit mijn eigen klas en een aantal uit de VWO klassen. Sindsdien ben ik niet meer gepest en voelde ik me prettig op school. Op dit moment hield dus het pesten echt op en het is daarna ook niet meer gebeurd.
In mijn middelbare schooljaren, maar ook daarna en nu soms zelfs nog poppen er regelmatig herinneringen op aan het pesten van vroeger. Ook droom ik er af en toe over. Deze herinneringen zorgden bij mij voor een proces waarin ik de pesters kon vergeven. Ik ben van mezelf niet echt snel boos en kan vrij makkelijk vergeven. Dit zorgde ervoor dat ik bij elke gedachte of elke droom weer bewust mijn pesters kon vergeven. Dit lukte dus niet in één keer, maar daar is tijd overheen gegaan.
Na de middelbare school ben ik de PABO gaan doen en daar had ik vriendinnen. In die tijd kwam ik ook tot geloof en ging ik christelijke kerkdiensten en evenementen bezoeken. Ik leerde dat ik voor God heel waardevol ben en er mag zijn. Het geloof is iets waar ik altijd op kan terugvallen. Het ging goed met me. Ook ontmoette ik Remco, mijn huidige man. In onze relatie merkte ik dat ik vaak erg onzeker was. ‘Vindt hij me echt wel leuk? Waarom kiest hij voor mij? Wat stel ik nou voor?’ Remco probeerde van alles, maar die onzekerheid bleef. Na de PABO ging ik fulltime voor de klas en trouwde ik met Remco. Na een paar jaar kregen we kinderen en ging ik parttime werken. Eigenlijk leek alles best goed te gaan, maar vijf jaar geleden kwam ik erachter dat het pesten diepere wonden had achtergelaten dan ik me besefte.
In 2014 werd ons tweede kindje geboren. Door de heftige start met hem ben ik in een postnatale depressie terechtgekomen. Omdat ik te weinig voor mezelf zorgde kwam ik 1,5 jaar later overspannen thuis te zitten. Over deze periode schreef ik al eerder een artikel. Ik liep op alle fronten vast en ben op zoek gegaan naar hulp. In eerste instantie om de eerste traumatische maanden met Ezra een plekje te geven, maar je neemt natuurlijk ook jezelf en je eigen rugzakje mee naar je hulpverlener. Uiteindelijk bleek dat veel van de dingen waarmee ik zat of die ik moeilijk vond terug te leiden waren naar mijn pestverleden. Zo ontdekte ik dat als iemand boos is op mij of vind dat ik iets fout doe, ik me zo ontzettend gekwetst voel en rot voel. Ik kruip dan net als het gepeste meisje in mijn schulp en ervaar heel veel stress en spanning. Ook ontdekte ik dat ik een minderwaardigheidscomplex had. Ik onderschatte mezelf op alle fronten, vond dat ik geen talenten had en er niet zo toe deed. In therapie heb ik geleerd dat ik er net als ieder ander mag zijn en dat ik goed ben zoals ik ben. Dit heeft enorm veel onzekerheid weggenomen, ook in mijn relatie met Remco. Daarnaast merkte ik dat ik de wereld om mij heen als een vijandige omgeving zag. De mensen die ik heel goed kende vertrouwde ik wel, maar rondom nieuwe mensen klapte ik dicht. Bang om stom gevonden te worden of bekritiseerd te worden. Mijn therapeute leerde me dat kinderen heel zwart-wit zijn en zo hard kunnen zijn. Dat was ook zo in de tijd dat ik gepest werd. Volwassenen zijn echter niet meer zo zwart wit en zijn genuanceerder. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik een stuk minder verlegen ben en durf te praten met iedereen. In nieuwe grote groepen vind ik het nog wel spannend, maar voel ik me nu toch vaak wel redelijk ontspannen. De hulp die ik heb gekregen heeft me naast bovengenoemde voorbeelden zoveel meer nog opgeleverd en ik heb veel geleerd. Ik ben me meer bewust van mijn eigen gedachten en gedrag en ben veel milder voor mezelf geworden. Sinds deze periode ben ik enorm veranderd en veel gelukkiger. Ik heb op één of andere manier mijn verleden met het pesten nooit als een grote ballast gezien. Ik denk juist dat het me veel heeft gebracht en geleerd en dat de gevoelige kant die ik in me heb juist iets heel moois kan zijn.
Ik schrijf dit artikel niet om zielig gevonden te worden, maar om te laten zien dat pesten enorm verwoestend is. Dit is mijn verhaal, maar naast mijn verhaal staan teveel andere verhalen. En dat is jammer, want je maakt er een ander echt mee kapot. Jaren later ben je als slachtoffer nog steeds de brokstukken aan het oprapen. Ik hoop dat we met zijn allen bewust kunnen zijn van het feit dat dit gebeurt (ook bij volwassenen). En dat we er daarnaast ook van bewust zijn dat onderzoek heeft aangetoond dat als er een vuist gevormd wordt tegen pesten en mensen opkomen voor een ander het pesten al gauw in de kiem gesmoord wordt. Ook als ouder is het belangrijk om alert te zijn bij je eigen kinderen. Worden ze gepest, of heeft je kind zich misschien de rol van pester aangemeten? Ik ben leerkracht en zie het daarin als mijn taak om te zorgen voor een goede sfeer in de groep en om alert te zijn op pesten. Als er wordt gepest in de klas vertel ik vaak mijn eigen verhaal en dat helpt enorm! Daarnaast wil ik ook aangeven dat professionele hulp zoeken ontzettend zinvol is! Voor kinderen die pesten of gepest worden is er al heel veel hulp beschikbaar, maar ook wanneer je volwassen bent en tegen dingen aanloopt is er hulp beschikbaar. Achteraf gezien had ik al veel eerder hulp kunnen gaan zoeken, bijvoorbeeld toen ik zo onzeker was in mijn relatie met Remco. Nu ben ik doorgelopen totdat ik helemaal vastliep. Dat was natuurlijk niet nodig geweest. Zoek dus hulp, als bepaalde dingen je dwars blijven zitten, dat is mijn tip!
Hoe zit het met jou? Heb jij weleens met pesten te maken gehad? Heb jij weleens hulp gezocht?
Veel liefs, Hanneke
Hi! Welkom op tussen3zussen.nl! Wij zijn de drie zussen Hanneke, Marielle en Elize. Wij zitten graag aan een kopje thee en kletsen dan met elkaar over een heleboel onderwerpen. Op onze site gaan wij die gesprekken met jullie delen. Hier kan je dus alles vinden wat wij tussen drie zussen bespreken.
Wat enorm, goed en knap dat je weer iets deelt, sommige dingen herken ik vooral die onzekerheid en bang zijn voor reacties van. Collega, en ik was ook veel alleen op de middelbare, lichamelijk, deden ze me geen pijn maar geestelijk wel
Wat rot, Jannienke, dat jij ook gepest bent. Ik moet ook zeggen dat het geestelijke stukje veel langer invloed heeft dan het lichamelijke stuk. Liefs, Hanneke
Wat een eerlijk verhaal heb je geschreven! Pesten mag nooit. Goed datj je je eigen verhaal nu ook kunt inzetten als het nodig is. Liefs, Jolanda
Dank je wel voor je lieve woorden, Jolanda! Groetjes, Hanneke