“Ik vind het wel oké dat ik ADHD heb. Ik kan er trots op zijn. Het is soms wel lastig als ik vol ideeën zit. Dan loopt het een beetje door elkaar. Het voelt dan alsof er een rode diamant in mijn hoofd zit en die wordt groter en groter. Hij gaat dan door heel mijn hoofd op reis. Naar mijn mond: dan ga ik veel kletsen. Naar mijn oren: dan hoor ik alles. Naar mijn ogen: dan zie ik alles.” (Julia Schuil)
Bovenstaande tekening en citaat zijn van mijn dochter Julia toen ze twee jaar geleden bij speltherapie psycho educatie aangeboden kreeg omdat bij haar ADHD is gediagnosticeerd. Inmiddels is ze al tien jaar en heb ik het met haar gehad over dit artikel. Zal ik het schrijven of niet? Zij vond het juist goed als er over ADHD geschreven wordt, omdat het anderen weer kan helpen. Wat ik vandaag schrijf is puur mijn ervaring en het pad dat we doorlopen hebben met Julia. Ieder kind of mens is natuurlijk anders en iedereen heeft een eigen verhaal. Dit is dat van ons, een kwetsbaar verhaal, maar misschien wel herkenbaar voor andere meiden/vrouwen met ADHD.
0-4 jaar:
Julia was een bijdehandte, humorvolle tante als baby. Ze wilde altijd meer dan ze al kon en was hierdoor regelmatig gefrusteerd. Haar motoriek ontwikkelde heel snel. Toen ze 11 maanden oud was kon ze al los lopen. Ook verbaal was Julia heel sterk. Ze kletste ons de oren van de kop. Julia was supersnel. We moesten haar heel goed in de gaten houden en hielden haar bijna niet bij. Als we buiten met haar op pad waren ging ze haar eigen gang en moesten we haar goed volgen en in de gaten houden. Julia klom overal bovenop en wilde overal bij zijn. Spelen deed ze alleen maar heel kort, troep maken dat kon ze als de beste. Met andere kindjes en met papa en mama samen spelen was het leukste wat er was. Julia was een heel sociaal meisje al van jongs af aan. Het leek soms wel alsof ze haar energie niet kwijt kon. Ze kon minutenlang rondjes rennen bijvoorbeeld voor het slapen gaan en haar turboknopje stond altijd aan. Ook inslapen kostte haar vaak veel moeite. Vooral in spannende periodes (Sinterklaas, rondom haar verjaardag). In de eerste vier jaar van haar leven vroeg ik me regelmatig af of Julia ADHD zou hebben. Ik sta voor de klas en weet hierdoor best wel goed welke kenmerken bij kinderen met ADHD horen.
4-8 jaar:
En toen ging Julia naar de basisschool. In de kleutergroepen ging het heel goed met haar. Ze mocht veel spelen samen met andere kindjes. In de kring zat ze vaak te dromen, maar toch kreeg ze over het algemeen de essentie wel mee. Stilzitten op haar plekje kostte haar wel moeite, maar lukte steeds beter. Julia bleef erg impulsief, deed alle activiteiten heel kort en kon dan zomaar naar iets anders toegetrokken worden. Regelmatig deed Julia dingen, zonder hierbij de gevolgen te overzien: met stift op het behang schrijven, kleding stukknippen, spullen van papa en mama pakken en gebruiken. Deze situaties waren vaak wel lastig, omdat ze keer op keer gebeurden en bleven gebeuren. Ze leek hierin niet leerbaar. Julia ontwikkelde zichzelf heel sterk op creatief gebied en ze bleef het sociale meisje dat ze altijd al was. Julia had een aantal vaste vriendinnetjes in de klas en één beste vriendin (dit is nog steeds haar BFF). In groep 3 moest Julia erg wennen aan het feit dat er gewerkt moest worden in de klas en dat er veel minder ruimte was om te spelen. Ze wilde eigenlijk naar de kleuters terug. Haar lichamelijke drukte was inmiddels wel veel minder als in haar jonge jaren, maar onrustig bleef ze wel. In groep 3 bleef haar concentratie een zorgenpuntje en in groep 4 gaf de juf aan dat ze merkte dat Julia haar concentratie nu invloed begon te krijgen op haar scores en of er een onderzoek mogelijk was. Remco en ik hadden ons altijd al voorgenomen dat we haar zouden laten onderzoeken als dit de wens van school zou zijn. Julia werd ook groter en we vonden dat het voor haar ook meerwaarde zou hebben om te weten of ze ADHD heeft. Dit zou ervoor zorgen dat ze zou snappen dat ze bepaalde dingen lastig vindt en ook hele mooie talenten en kwaliteiten heeft behorende bij ADHD. Een stukje erkenning dus.
We hebben Julia laten onderzoeken bij een orthopedagoog in onze eigen woonplaats. Daar is haar intelligentie getest, maar is er ook gekeken of er sprake is van ADHD. Daarna was het een aantal maanden wachten geblazen en toen kregen we de uitslag. Julia heeft inderdaad ADHD. Julia was hier wel even van slag van, had echt even rust nodig om het een plekje te geven. Daarna was ze er eigenlijk helemaal tevreden mee. Ze heeft nog een tijdje een traject gevolgd bij een speltherapeut die psycho educatie met haar heeft gedaan. Deze therapeut gaf aan dat Julia zo positief in het feit zit dat ze ADHD heeft dat ze eigenlijk geen hulp hierbij nodig heeft. En dat klopt ook, Julia bekijkt het echt van de zonnige kant. Er ligt totaal geen zwaarte op de diagnose. ADHD is iets moois, wat soms ook lastig is, maar helemaal bij haar hoort. Als ouders kijken wij hier ook zo tegenaan. Julia is prachtig gemaakt door God, haar schepper. Daar hoort het stukje ADHD bij waardoor ze zich wat lastiger kan focussen en moeite heeft met plannen. Dit zijn dus dingen waar wij haar als ouders bij kunnen helpen en in kunnen begeleiden. Naar de mensen om ons heen vertelden we eigenlijk alleen de meest nabije mensen over haar diagnose en verder vonden we het niet van belang voor anderen om te weten.
In de periode waarin het onderzoek liep begon ik ook na te denken over mezelf. ADHD is natuurlijk erfelijk. Remco (mijn man) heeft absoluut geen ADHD. Ik ben daarentegen altijd een dromer geweest als kind en heb heel veel moeite om me te concentreren. Ik ben hier altijd enorm tegenaan gelopen en heb altijd gedacht dat ik anders was. Ook voor mij heeft Julia’s diagnose geholpen om mijn eigen chaos in mijn hoofd te accepteren. Ik heb de lichamelijke onrust niet, maar wel de eeuwige onrust in mijn hoofd. Wie weet laat ik mezelf ooit ook nog onderzoeken, maar voor nu zie ik er de meerwaarde niet van in.
Na het onderzoek zijn we met de juffen op school in gesprek gegaan en hebben samen bedacht wat zij op school kunnen doen om Julia te helpen. Een plekje vooraan in de klas waarbij ze de mogelijkheid heeft om uit het groepje te schuiven, een time-timer om haar te helpen plannen, een koptelefoon, werken op een rustig plekje enzovoort. Dit had voor Julia niet het beoogde effect. Ze bleef struggelen met haar concentratie in de klas. Alle prikkels om haar heen neemt ze op en daardoor lukte het haar eigenlijk nooit om haar werk met succes af te ronden, zelfs niet als ze minder opdrachten hoefde te maken. Instructies van de leerkracht pikte ze niet of nauwelijks op, waardoor haar resultaten echt aan het kelderen waren. Rekenen was inmiddels zo lastig voor haar dat ik elke dag de les alvast met haar voor ging bespreken die ze de dag erna zou krijgen. Haar zelfvertrouwen bleef gelukkig al die tijd wel voldoende, alhoewel ze soms wel echt mindere periodes heeft gekend.
9-10 jaar:
Toen Julia vorig schooljaar vast bleef lopen op school ben ik met haar het gesprek aangegaan. Medicatie was voor mij een laatste middel. Eerst stond ik er totaal niet open voor, maar gaandeweg bedacht ik wel dat het ook heel helpend kan zijn en zelfvertrouwen kan geven als iets wel lukt. Dus tijdens een dagje winkelen vroeg ik Julia in de trein wat ze ervan zou vinden om medicatie te gaan slikken om zich in de klas beter te kunnen concentreren. Het antwoord was meteen volmondig: ‘ja, dat wil ik heel graag’. Daarna hebben we contact gezocht met de huisarts die ons doorverwees naar de kinderarts in het ziekenhuis. Nu slikt Julia sinds een maandje methylfenidaad op schooldagen. We hebben gevarieerd in de dosis om te kijken welke dosis passend is voor haar. Julia kan nu ook zelf heel goed aangeven wat ze voelt en wat werkt en wat niet werkt. Dat is echt heel fijn! We hebben inmiddels de juiste dosis gevonden. Daarnaast hebben we ontdekt dat de medicatie enorm helpend is voor Julia in de klas. Ze krijgt haar werk af en ze krijgt de uitleg mee die de juf geeft. Ik merk ook dat ze er zelfvertrouwen van krijgt dat het nu wel lukt. Ik merk om me heen dat veel mensen snappen dat een kind met ADHD medicatie zou kunnen slikken en dat het echt helpend kan zijn, maar daarnaast zijn er ook nog veel oordelen. Ik snap dat wel, want je geeft je kind het liefst geen medicijnen. Ik hoop ook dat Julia ze op een gegeven moment niet meer nodig heeft en lekker zonder kan. Maar daarentegen merk ik dat het haar helpt, dat het haar succeservaringen oplevert en daardoor meer zelfvertrouwen geeft en dat is voor mij genoeg motivatie om dit dan toch te doen.
Mijn grote ontdekking van de afgelopen jaren is dat het bij Julia enorm helpt om rustig het gesprek met haar aan te gaan. We hebben met haar best wel pittige periodes gehad en dan waren Remco en ik soms best op haar aan het mopperen. Dit werkte zo averechts. Onze uitdaging is dus om elke keer weer het gesprek met Julia aan te gaan en over de dingen te praten samen. Het boek: ‘how 2 talk to kids’ heeft me hierbij geholpen.
Waar we Julia vooral bij helpen en begeleiden thuis:
Waarschijnlijk ben ik nog heel veel dingen vergeten te schrijven over onze prachtige dochter. Wij genieten al tien jaar enorm van haar! Ik ben benieuwd of er lezers zijn die zich in het artikel herkennen of juist de ADHD van zichzelf of iemand dichtbij anders ervaren. Ik hoor graag van jullie! Het lijkt me mooi om ervaringen uit te wisselen.
Liefs, Hanneke
Geplaats in categorie Geen categorie, Kinderen, Personal met tags ADHD, begeleiden, dochter, hoe omgaan met, kwaliteiten, medicatie, meisje, vrouw
Hi! Welkom op tussen3zussen.nl! Wij zijn de drie zussen Hanneke, Marielle en Elize. Wij zitten graag aan een kopje thee en kletsen dan met elkaar over een heleboel onderwerpen. Op onze site gaan wij die gesprekken met jullie delen. Hier kan je dus alles vinden wat wij tussen drie zussen bespreken.
Wat goed zeg ,hoe jullie hier met elkaar omgaan, en er zijn altijd mensen die het anders, zullen doen en Julia is echt een open boek
Dank je wel! Ja het is heel fijn dat Julia zo’n open meid is.
Mooi om te lezen hoe jullie hiermee omgaan. Ook wel bijzonder lijkt mij omdat je het normaal vanuit de “andere kant” meemaakt vanuit jufperspectief.
Dank je wel! Ja het is heel anders vanuit het perspectief van een moeder. Als juf heb ik natuurlijk al best veel ervaring, maar bij je eigen kind ga je er nog dieper over nadenken en komt het nog dichterbij.